Περί διήγησης

Λίγα λόγια για τις λογοτεχνικές μου λόξες:
Αρκετές φορές εμφανίζονται στο μυαλό μου ήρωες και καταστάσεις από το πουθενά.Έχω μεράκι και τους βάζω σε μια ιστορία.Μην νομίζετε ότι είμαι καμιά ψωνισμένη που κάποια μέρα θα ήθελε να γίνει μεγάλη και τρανή συγγραφέας.Οι ιστοριούλες είναι στα πλαίσια του "εκφράζω τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες"

Είχε νυχτώσει.Καθόμουν στα σκαλιά της εκκλησίας και περίμενα τον αδερφό μου.Τότε πέρασε εκείνη.Την είχα δει πολλές φορές να διασχίζει το προαύλιο και να πηγαίνει στο σισίτειο του ναού.Την κοίταζα και της χαμογελούσα.Δεν είχα κακό σκοπό.Για την ακρίβεια, δεν είχα σκοπό.Ήταν μελαχροινή, αδύνατη, μέτριου αναστήματος, μ' ένα βλέμμα γεμάτο καλοσύνη.Δεν μπορούσα να μην αντικρίσω τέτοια ομορφιά. Συνήθιζε να περπατάει γρήγορα.Σαν κάποιος να την κυνηγούσε.Ίσως και να ντρεπόταν.Δεν με ένοιαζε αν πήγαινε να βοηθήσει ή να βοηθηθεί, μου έφτανε η παρουσία της γι' αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα.Κατέβηκε τα σκαλιά, μπήκε μέσα κι έκλεισε η πόρτα πίσω της.Ήθελα να πάω κι εγώ εκεί, να τη συναντήσω από κοντά και να με κοιτάξει στα μάτια ακίνητη.Δεν πρόλαβα να σηκωθώ και εμφανίστηκε ο αδερφός μου από το πουθενά.Μπορεί να είμαι πιο τυχερός την επόμενη φορά.

Καλό υπόλοιπο της ημέρας! :)